Je kind heeft soms verdriet, een pijntje al dan niet groot of klein. En wanneer het niet zo erg is, zeggen we vaak "is niet erg, het is al over". Of zeggen we "ik had je toch gewaarschuwd".⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Op dat moment willen we eigenlijk ons kind troosten en/of weerbaar maken. Alleen doen we dat op een gekke manier. Je kind voelt pijn en het voelt niet "al over". Hij geraakt in de war of gefrustreerd, want de persoon die zijn wereld is, zegt dat het niet erg is of over. Of dat hij beter moest weten. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
De pijn en het verdriet is er nog altijd. Dit wordt zo vaak onbewust weggeduwd of snel over heen gestapt.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Het is ook niet makkelijk om met luid gehuil of pijn (dat vanuit jouw standpunt niet zo pijnlijk is) om te gaan. Het triggert ook jou, als ouder.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Hoe dan wel?⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Heel simpel, weinig woorden. Je kind nabij zijn door vast te houden of zeggen "oo ik zie dat je pijn hebt, mag ik eens kijken." Ingaan op de emotie, erkennen van de emotie. (wanneer je dat moeilijk vindt, denk dan aan een moment dat jezelf pijn voelde).⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Je kind voelt dat je bij hem stil staat en dat het ok is wat hij voelt. En het mooie is, dat ook het pijnmoment net sneller overgaat. Je kind zal zeggen "ja erg e, mag ik een plakker en na twee minuten, het is al beter" of "ja lastig, maar eigenlijk lukt het wel"...⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Je kind wordt net weerbaarder door de erkenning van zijn emoties. Hij voelt de ruimte en betrokkenheid die het krijgt en sterkt hem in zichzelf.