Een klein vervolg op de post van gisteren: spelen!

We waren op de dijk en gingen terug naar strand. Via de trap of via de steilere wand van de dijk. Eerst deden we het samen en dat was leuk met drie. Er werd terug op de dijk geklommen om het steeds opnieuw en opnieuw te doen. Een beetje verder werd het steiler.

Mijn dochter twijfelde “gaat dat lukken, mama? Wat denk jij ”. Ik knikte bemoedigend. Ze stond voetje voor voetje, ging toen terug naar achter en..ze wachtte (lang) ...

Ze vond het spannend en deels wou ze niets liever dan het doen ...

Ik bleef rustig wachten ...

En na een tijdje kwam mijn dochter er aangelopen,  lachend van plezier. En opnieuw en opnieuw deed ze dit ....

Spelen is balanceren, spanning ervaren en daar zelf mee omgaan. Mijn dochter zelf de spanning te laten doseren die ze aankan.

Niet te veel push, niet te veel pas op, maar tijd nemen en aanwezig zijn.

Klimmen, schommelen, hellingen aflopen ... allemaal met een dosis spanning aanwezig.

Het wil zeggen telkens opnieuw omgaan met stress, vertrouwen op jezelf en oefenen door het telkens opnieuw te doen.

#hechtouderschap #geweldlozecommunicatie #lerenisspelen #onvoorwaardelijkouderschap