“Mama, ik mag toch alles tegen jou vertellen é?”
“Ja...” lachte ik.
Wat ging er nu komen, dacht ik in mezelf...
“Je gaat toch niet boos zijn é?”, vroeg mijn dochter.
Ik denk dan altijd meteen, zo snel ben ik toch niet boos...Dat is vanuit mijn perspectief bekeken.
Dat is niet persé de reden dat mijn dochter dat vraagt... Vanuit het perspectief van mijn dochter is het tussen de lijnen door...”ik voel ergens aan dat er iets niet ok is, maar ik wil echt wel checken dat je er bent, ook al is het iets dat je niet leuk vindt...

“Nee, ik ga niet boos zijn, is er iets gebeurd?”
“Ja, ik zal het vertellen”, vol enthousiasme kwam ze naar beneden. Haar zus viel haar bij “Ik zal het ook vertellen.”
“Mama, ik heb met wasco op mijn bank getekend” “En ook met stift”, zei de zus.

“Ok, dan kan je best een sponsje en zeep nemen en schrobben en dan met de handdoek en zien of het er af gaat.”
“Ja, kom we gaan schrobben.”
Met twee gingen ze naar de keuken voor zeep, spons en handdoek. “Ik ga eerst schrobben”, “nee, ik ga eerst”, “nee, ik als laatste, ah nee om de beurt”.

Ik zat nog steeds aan tafel en moest lachen: kibbelen om het in orde te maken.
“De stift is er al af, mama. Kom je eens kijken, de wasco is moeilijker.”
“Had je hartjes getekend op je bureau?”, vroeg ik.
“Ja en bloempjes, ik wou graag weten hoe het er uit zag. Ik ga het niet meer doen, mama want de kleur van de bureau is nu anders en dat is wel spijtig.”
“We kunnen het opnieuw doen een keertje?”, zei ik.
“Ja, dat het terug mooi is, zoals voordien”, zei mijn dochter.

Zo’n mooie situatie, zonder zelf te veel tussen te komen, kwam het ervaren, leren, kijken naar de volgende keer vanzelf...vanuit zichzelf...

#kijkenzonderoordeel #zelfontwikkeling #nietstraffenenbelonen #ouderkind #hechtouderschap