Gisteren was het zwemles. Normaal iets waar mijn dochter erg naar uit kijkt, ondanks dat ze bepaalde dingen wel spannend vindt. Het was een echt lazy sunday en ook al twee keer geen les geweest, dus de zin om te vertrekken was er niet. Ik ging dicht bij haar zitten en ik zei 'je hebt geen zin e, je wilt gewoon hier blijven.' 'Ja!, ik wil niet gaan, ik wil niet in het water!'. Ze vond het spannend, maar ze bleef ook bij haar besluit: 'ik ga niet!'.
Het benoemen van de emoties en de erkenning er van was niet voldoende. Ik vertelde dat ik het wel belangrijk vond dat ze leerde zwemmen, voor de veiligheid en ook voor het plezier!'...Het hielp niet. Ik voelde bij mezelf dat ik het te veel wou oplossen! En dat ik me begon lastig te maken, want de tijd tikte verder...

Ik liep de trap op en ging mijn zwemgerief halen. Normaalgezien gaat papa vooral mee zwemmen, omdat zwemmen niet helemaal mijn ding is ;). En ik had er ook echt geen zin in. Maar ik voelde het, dat was het! 'Jij hebt geen zin, mama heeft geen zin en we gaan het samen doen! Wij twee! We zijn doorzetters en kunnen dat!'. Een lachje verscheen.

In de auto zei mijn dochter: 'mama, ik heb echt geen zin!' Ik reageerde: 'ik ook niet, ik doe dit voor jou! Mijn dochter:'en ik voor jou!'. We lachten:'Het is helemaal ok om het voor elkaar te doen! We gaan samen vertellen aan de leraar wat we zien zitten en dan gaan we straks in ons hart de overwinning voelen van dat hebben we toch maar gedaan!'

'Mama, we moeten ons snel omkleden dat we toch nog op tijd zijn.' Ik lachte. We waren geparkeerd en we snelden als een team naar binnen. Snel omgekleed en naar de leraar. Een kort gesprekje gedaan over wat er lastig voelde en hij ging er helemaal op in. 'We zullen daar beginnen!'. Mijn dochter knikte en begon aan de les. De les ging heel vlot en ik zag mijn dochter glunderen. 'Mama, het is gelukt!' En we bleven nog even naar de andere lesjes kijken.

Het voelen van 'ik ben er' en 'ik voel hetzelfde als jij' en 'wij zijn een team en doen het', zorgde er voor dat we elkaar dichtbij voelde. Van empathisch inleven, naar echt empathisch actie ondernemen! Het inleven zorgde voor de verandering en de groei om het te overwinnen zonder druk en angst!

#empathieinactie #denkenuitvoelenaan #hechtouderschap