Meer en meer lees je over bewuster, milder, hechter verbindend opvoeden. Maar wat wordt er nu net bedoeld met in verbinding gaan met de ander, specifiek je kind? Hoe krijgt die verbinding concreet vorm?

Ik zou er heel veel over kunnen schrijven, want het is niet echt eenduidig te vatten. En tegelijkertijd is het net heel eenvoudig, maar we zijn het gaandeweg verleerd. Verbinding is met de andere in contact gaan en ervaren dat je gehoord wordt, echt gehoord. Zonder oordeel, overtuiging, wens, verwachting...

Hoe kom je nu concreet tot verbinding? 
     

De realiteit toont dat we vooral door eigen ervaring leren en onthouden met ons hart. Deze week kwam er geregeld in me naar boven dat wat we nu meemaken op volwassen schaal, wat kinderen zo vaak ervaren: nood aan structuur en houvast, angst en onzekerheid, gemis van dierbaren...De eigen ervaringen kunnen ervoor zorgen dat empathie groeit...

Door je telkens in te leven in het hoofd van je kind (vb. wil graag nu schommelen) met iets wat gelijkaardig voor jou zou zijn (je wilt graag nu ook de bloemen planten), oefen je jezelf en kan de inleving makkelijker worden (inderdaad niet fijn om te wachten als je het meteen wilt doen), om zo in rust te zijn en dan zal verbinding tot stand komen.

Verbinding is niet persé tot een brug komen, want dan wordt de focus vaak een compromis. De brug zal vanzelf komen wanneer zowel het kind als de ouder (of 2 andere personen) zich gehoord voelen. En dat betekent vaak letterlijk horen en zien wat er zich afspeelt bij je kind en jezelf (zonder afleiding/oordeel/verwachting). 
Geen enkele baby is te klein om verbinding nodig te hebben en te voelen. Het reageren als een baby huilt, lachten/praten als je baby geluidjes maakt, fysiek contact bieden waar de baby automatisch rustig van wordt. En als de kinderen groter worden ruimte laten voor grote emoties zoals verdriet en boosheid (zonder deze snel weg te duwen).

Contact en empathie geven altijd een signaal van 'ik hoor je' en dat merken we vandaag de dag meer dan ooit!