‘Ik wil bij jou zijn!’


Dit zei mijn dochter vannacht, toen ze wakker werd. Het is heel handig wanneer ze zo letterlijk zegt wat ze echt wilt en nodig heeft. Nabijheid en gevoel van veiligheid.



Eigenlijk zeggen onze kinderen heel regelmatig ‘ik wil bij jou zijn of jij bent er toch é’. Dit niet altijd in deze woorden. Vaak door ‘lastig’ gedrag te tonen; te huilen, te roepen, ruzie te maken, brutaal te worden...en daarom dat we de betekenis daarachter vaak niet zien. En we zelf lastig worden en middelen van macht in zetten.



Decennia lang ging men er vanuit en (ook vandaag de dag is dit nog steeds aanwezig) dat belonen en straffen de opvoedingsmiddelen waren voor gedrag te bepalen in de ‘juiste’ richting. Pavlov en Skinner inspireerden via hun experimenten op verschillende levensdomeinen. Het gedrag dat we van mensen willen zien, kon het best versterkt worden en het gedrag dat niet gepast was, ging men bestraffen. ‘Als een kind goed gegeten heeft, krijgt het een dessert. Als een kind niet meteen doet wat we als ouder vragen, krijgt hij een verhaaltje minder of mag hij geen tv kijken.’ Voorbeelden van beloning en straf.


Werkt dit? Op korte termijn wel en het is gemakkelijk inzetbaar. Tot daar de voordelen. 



Een beloningskaart of in het straf staan, geeft geen antwoord op de vraag achter het gedrag: ‘je bent er toch é’....



Wanneer een kind gestraft wordt, zal het niet zozeer bezig zijn met wat hij heeft fout gedaan. Wel met de afkeuring die hij voelt van zijn ouders. Ook bij een beloningskaart zal het kind vooral bezig zijn gunstig te staan van diegene die de kaart heeft ingevoerd.



Kinderen willen zich veilig voelen, weten dat ze terecht kunnen, zodat ze de wereld kunnen ontdekken met een stevige basis om op terug te vallen. Op de moeilijkste momenten zullen ze onze energie en verbinding nodig hebben om te kunnen groeien...en dit doordat ze weten: ‘zij zijn er voor mij’!