Acteurs, een meester, een champetter en een priester in de jaren 1900, tot leven gebracht.
Een acteur in zijn rol die een opmerking geeft over kledij. Ook al is het niet echt, toch kan het overdonderend zijn.

"Mama, ik had beter een jurkje aangehad in plaats van een short," zei mijn dochter verdrietig.

De mens is zo geneigd om te pleasen.

En waarom?
Je wilt er zijn, je wilt erkenning voor jou als persoon op deze wereld.

Mijn hart en denken kwam in weerstand. "Nee, dat was vroeger zo, je mag kiezen wat je aandoet, niemand moet dit voor jou beslissen." En meteen dacht ik, hoeveel kinderen hebben dit niet ondervonden. Hoeveel verdriet werd er niet weggestopt, hoeveel interessant weerwoord werd er in de kiem gesmoord.

Vandaag de dag is dat zeker ook nog zo, maar het zitten-en-zwijgenprincipe zijn we gelukkig wel verleerd. In het verleden was dat een normaliteit, werd dat gezien als een sterkte, een kracht.

En gisteren kon ik heel goed zien wat het bracht. Ook al was het maar gespeeld, "ja, meneer Jozef, nee meneer Jozef." De kinderen deden meteen mee. Deels uit spel en deels uit de verwachting die er vanuit ging. Het spel lijkt levensecht.
"Ik leer de meisjes hoe ze een reverence maken," zei de meester. Één meisje had een short aan, dat werd als grapje een onderbroek genoemd. Ik zag haar schouders naar beneden zakken en toch zich sterk houden. Dat kwam persoonlijk binnen. Ook al was dat een acteermoment.

Jaren geleden was dat de realiteit.

Voelde dat toen anders?

Nee, waarschijnlijk niet.

Emoties opgekropt, gevoel van teleurstelling en het volgende keer beter willen doen.
Toen was het zwijgen en gehoorzamen. Toen was er minder gedoe en ze zijn toch ook groot geworden, wordt dan gezegd.

Pleasen of weerstand.

Vluchtroutes werden gevormd, overlevingsstrategieën om niet te veel stil te staan bij wat het met je doet.

Ik kan me niet voorstellen dat dit veel vrijheid en autonomie teweeg bracht. Laat staan een gevoel van zelfvertrouwen en zelfliefde.

Het leven zit er vol van, van momenten dat je er bij wilt horen, geen kritiek wil krijgen, dat je het goed wilt doen, ten koste van jezelf...
En dat is de reden waarom gehoorzaamheid, je settelen in een situatie... Je verder van jezelf brengt.

En dat is nu net hetgeen wat gelukkig zijn in de weg staat. Het is juist de bedoeling dat je kind kan vertrouwen op zichzelf, zodat hij in zijn toekomstige leven dit ook kan blijven doen. Wanneer gehoorzamen, pleasen de bovenhand krijgt dan gaat hij op alles vertrouwen behalve zichzelf.

Is dat een oproep tot weerstand😊?

In zekere zin wel.

Het toont aan dat er iets is en dat je kind het aan jou laat zien.
Het laat emoties toe, waar onschatbare info ligt naar de wereld van je kind.

En dat is het. Daar ligt de weg naar zelfvertrouwen om je eigen beste vriend te zijn.

En dan is geluk niet ver weg. ☀️