Dit weekend zochten we met ons vier de zee op, voor mij echt altijd thuiskomen...

We waren wat verder van de zee gelegen. Ik wou graag wandelen door bos en duinen. En zonder verwachting vroeg ik "wie wil er met me mee?"
Robin stak meteen haar hand in de lucht. Lenne dacht nog even na.
"Ik wil ook wel mee."

We vertrokken.
"We zijn avonturiers, ik ben Emma, ik ben Mia en jij, Roxanne?"
"Ja,is goed!"
"Welke weg kiezen we?"
"Rechtdoor, de hoogste duin op."

We namen binnenwegen en we gingen er helemaal in op. Er werd niet één keer gevraagd of het nog lang was of een zucht gelaten.
"Mijn benen zijn nog niet moe."
"Bij mij een beetje, maar ik zet door."
We liepen van de ene duin naar de andere...
Zalig!

Op het strand aangekomen veranderde het spel.
"Papa, jij bent de koning en mama jij koningin. En wij zij de wachters."
En zo gingen we van het ene spel naar het andere.

Zonder gedoe, overtuiging of lastigheid. Waar lag dat aan?

Eerst en vooral aan de kracht van de keuze, een echte keuze. Het was echt oké om niet te wandelen, het werd voorgesteld, maar er was geen sprake van een onderliggende eis of verwachting...

En ook waren we samen in een spel en fantasie. Gevoel van we zitten er samen in.
Teampower met een vleugje magie.
Ik wens het je deze week toe...

Wanneer je voelt dat je een specifieke verwachting hebt, laat het los en laat de keuze aan je kind... Er komt een zalige dynamiek op gang die je heel dicht tot elkaar brengt ♥️

Fijne week! ✨