Vorig jaar schreef ik een post over mijn gezondheid.

Nu 2024 eindigt, voel ik dat ik daar graag even terug op in ga. Heb er even over getwijfeld, maar ik ben hier altijd authentiek geweest en dat wil ik ook blijven. Het is wel kwetsbaar, dus omarm het met liefde.

Sinds 2022 heb ik enorm veel zenuwpijnen. Pijnen die zo intens waren, dat het mijn positieve vibe liet zakken.

Pijn kan je gewoon worden, maar neemt zoveel energie weg en zit in je systeem.

Het was een hele zoektocht, met in 2023 heel wat medicatie (die niet werkte) en veel bijwerkingen had - zowel cognitief als lichamelijk.

Mijn geluk was een ongelofelijke neuroloog- die heel empathisch was (niet evident ik de ziekenhuiswereld) en begreep dat medicatie niet hielp en dat de bijwerkingen te groot waren. (Was bij mij zo, bij anderen kan het wel werken, natuurlijk.)

Sinds juli heb ik de diagnose van al mijn pijnen: small fiber neuropathie, een naam, een duiding. Tegelijkertijd verandert er niet superveel, er is weinig over geweten en dus ook weinig (momenteel) aan te doen.

Door mijn eigen zoektocht in het omgaan met pijn, heb ik wel al een aantal dingen gevonden die voor mij helpen. Niet altijd, maar soms.

De cognitieve bijwerkingen verdwenen gelukkig snel (vergeetachtig zijn, mega fog in je hoofd…).

Een van de lichamelijke bijwerkingen was dat je bijkwam van de medicatie en dat was bij mij dus ook. Ik kwam heel wat kg’s bij, zomaar, met natuurlijk ook toen minder beweging door de pijn - zo bleef ik in een vicieuze cirkel.
Met het stoppen van medicatie verdwenen de extra kg’s niet zomaar.

Ik ben nu niet zo streng voor mezelf als het over mijn lichaam gaat, want ik vond dat ik ondanks het overgewicht dat ik er wel goed uitzag. Dat is natuurlijk een mooi gegeven om zo naar jezelf te kijken. Toch merkte ik dat het een manier van kijken was naar mezelf om het te verzachten.

Eigenlijk was ik onbewust kwaad, “ik had al zoveel pijn en dan moest ik ook nog met eten en beweging bezig zijn…”.

En ergens weigerde ik dat. Toen ik dit doorhad - na een mooi gesprek met mijn zus, begon ik doelen te stellen. Geen doelen om af te vallen, doelen om te laten zien dat ik ondanks de dagelijkse pijnen wel verder kon. Dat mijn lichaam alle liefde nodig had. Ook de fasciasessies waren ongelofelijk helend en helpend.

En dus stelde ik me een doel: 60 km rond Brussel op 5 oktober vanuit een bewustheid naar mijn lichaam. Van nature ben ik nogal een doorzetter, maar om niet van daaruit de tocht te halen, maar net te kijken wat haalbaar was. En dat was het. Ik haalde het, het was mooi. Ik zette nog wandelingen op de planning.

Ik ging ook meer focus leggen op de voeding, voor mijn gezondheid. Dat is met vallen en opstaan. Zonder oordeel.

Ook daarover vertellen aan mijn dochters, zonder de focus te leggen op dik of dun, vond ik enorm belangrijk. Door te nuanceren lukte dat ook. Het mooie was, ze reageerden met: “mama, maar dat is niet eerlijk dat is door de medicatie gekomen.” Hun verontwaardiging deed me deugd, want dat had ik ook lang gevoeld. “Nee, het is niet eerlijk, maar alleen ik kan er iets aan doen om mijn lichaam gezond te maken en te sterken. Dat is nodig.”

Ik kon vroeger 1000 dingen tegelijk, dat kan ik nu ook. Maar ik kies ervoor om dat niet te doen, het zou te veel vragen. Te veel onrust geven.
Je merkte het of misschien ook niet - helemaal oké, maar het afgelopen jaar ging ik Hecht op een andere manier aan.

Vanuit een flow van rust, geen push en druk, meer focus op het zijn in plaats van focus op meer en nieuw. Met gevolg dat het stroomde, niet persé financieel, maar wel dat hart en hoofd meer in balans kwamen. In 1 lijn.

En dat is een fijn gevoel, een gevoel van in balans zijn in het nu. Met de liefste mensen rondom mij.
Hecht blijft altijd iets van mij en ook in 2025 staat er wel wat te gebeuren: de speurtochten en de kinderworkshops in de zomer staan gepland, een nieuw online traject is in de maak, maar de rest krijgt nog vorm op zijn tijd…

Heel erg dankbaar dat je hier bent!
Liefs

Jesse