Vandaag gingen we fietsen met ons drie. Genieten van het heerlijke winterweer... Samen met mijn dochters op pad. Zij bepaalden de route, dit zorgde voor verrassende plekjes die we bezochten...echt genieten en vooral ook een oefening om het niet te snel over te nemen!

Zo verwarmend om te zien hoe kinderen het helemaal weten en ook vaak een eigen plan van aanpak hebben! Vaak hebben we als ouders ook een plan van aanpak, dit is niet altijd gelijklopend...hierdoor ontstaat er onrust bij het kind en bij jou als ouder...Vaak denken we als ouder dat onze aanpak de doorslaggevende is, terwijl kinderen zo'n scala aan ideeën hebben...

Zo waren we al een heel eind op onze tocht gevorderd...
Toen kreeg de ene dochter koude handen, de andere dochter had nog een hele tocht voor ogen en ik voelde de onrust stilaan in mij borrelen...Wat deed ik?
Ik stapte van mijn fiets. Ik vroeg wat iedereen graag wou doen. De ene dochter wou naar binnen, de andere dochter wou nog niet naar huis en ik wou rustig nog fietsen. Ik zei:'dat is een moeilijke zaak. We willen allemaal iets anders.'

Er kwamen tranen bij een van mijn dochters. Ze wou nog niet naar huis en koude handen zijn toch niet erg!
Ik zei niets, ik ging naar haar toe en knuffelde haar en droogde haar tranen...en nam de tijd om bij haar verdriet te zijn...mijn onrust trok weg!

Ik zei: 'je wilt graag nog doorgaan e...' Mijn dochter: 'ja..., maar eigenlijk ben ik ook wel moe van het ver fietsen...misschien kunnen we rustig naar huis fietsen en kan ik piepen in de brievenbus en dan naar binnen dat heeft mijn zus warme handen. Zo hebben we toch allemaal wat we willen é! Jij rustig fietsen, ik nog iets (de brievenbus) en mijn zus warme handen thuis!

Een zucht...van WoW!
Wat mooi bedacht en dit zonder het zelf als ouder het allemaal te willen oplossen en ruimte te laten voor de emotie, de onrust en...zo werd het rust!