Het turnen wordt hier nauwgezet gevolgd. De sierlijkheid, de spanning, de emoties, de scores en de zeer loyale supporters voor België.

Ze voelen mee met de turnsters, de fouten die door de commentatoren werden aangehaald, worden naar achter geschoven met "fouten maken is niet zo erg, was maar klein beetje".

De focus op winnen en medailles komt op zo'n kampioenschap uiteraard aan bod. En dan wordt het ook maar als goed bekeken als de prestatie er staat. Dat vind ik moeilijk.

"Ze heeft goed geturnd e, mama".
"Wat maakt het goed?" vroeg ik.
"Ze heeft heel hard geoefend en het is gelukt."
"Ja, dat is zo."
"Het belangrijkste is niet de medaille, maar dat ze er plezier in hebben. Want als ze een medaille hebben, maar ze hebben er geen plezier in dan is het ook niks é," vertelt mijn dochter vol overgave. (Dan maak ik blijheidsdansjes in mijn hart.)

Wanneer Jutta viel of wanneer Lisa haar sprong anders deed, kwamen er heel wat emoties los bij mijn dochters. Ze voelden de moeilijkheid, de teleurstelling en verdriet. Maar ze sprongen ook in het rond bij al die sierlijke oefeningen. De emoties bij de turnsters na hun oefening zijn heel zichtbaar en daar zijn kinderen heel alert op. Ze voelen ook het competitieve en dat zorgt voor spanning bij hen. Niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan.

Niet veel later werd er op tafel een springconstructie gemaakt en hoorde ik "Ja, hier komt de zus van Jutta, Jitta. Ze gaat springen, neemt een aanloop en ja ze doet de dubbele schroef, en dan nu de afsprong."
En daar kwam de volgende Barbie aan. De derde was aan de beurt, maar viel. "Dat is niet erg, ze heeft geen pijn. En ze kan nog veel keren proberen."

Zo wordt de focus niet de prestatie, maar de weg er naar toe. Want iedere actie die je doet is eigenlijk een prestatie. Of die nu zichtbaar of onzichtbaar is voor de mensen rondom ons.