Wat een dag...soms is er vuurwerk in je eigen hart,... Onrust, lastigheid van onderliggende zaken, vermoeidheid,...

Nood aan ruimte en rust...je hart weet het wel maar je hoofd gaat maar verder. Sneller word je getriggerd: niet alles staat meer netjes op zijn plaats en dat krijgt extra focus, onenigheden van de kinderen klinken ineens luider, je geduld heeft een korter lontje...

Als mijn dochters zich zo voelen dan blijf ik dichtbij en en geef ik hen veel knuffels, want alleen nabijheid kan dan echt rust brengen. Je ziet ze dan echt rustiger worden en dan komt er echt naar boven waar de lastigheid vandaan komt.

Dat is bij ons als volwassene, als ouder niet anders. Alleen zijn we dat soms vergeten. Het is echt niet moeilijk en toch maken we het ons moeilijk. We doen maar voort om toch maar niet toe te geven dat het moeilijk gaat vandaag, omdat je ‘sterk’ moet zijn.

Wanneer ik zeg: ‘amai, ik heb het lastig, ik voel me onrustig en heb vuurwerk in mijn hart (uitdrukking van mijn dochter trouwens ;))’. Dan kijken twee gezichtjes me aan met stralende oogjes: ‘mama, heb je een liefdesknuffel nodig?’ ‘Ja!’En op dat moment voel ik mijn emoties smelten...

Op die manier zien kinderen hoe wij met onze gevoelens omgaan en dat wij ook, net als zij, lastigheden kunnen ervaren. In plaats van dat weg te stoppen, dan authentiek zijn...op die manier is er weer extra verbinding mogelijk en leren kinderen dat volwassenen ook nog altijd groeien in hun emoties...

#hechtouderschap #authentiek #onvoorwaardelijkouderschap #nabijheid