Vandaag gingen we naar de braderij en dus ook naar de Kermis. Beide dochters mochten iets kiezen om te doen. Er werd onder andere gekozen voor "eendjes vissen". Ze vonden het heel leuk en ze mochten daarna ook iets kiezen. De keuze bij mijn jongste dochter was snel gemaakt, een roze diamant. Ze was er heel blij mee en trots dat ze een diamant had.

Bij het slapen gaan, voelde ik dat ze snel uit haar evenwicht was. Toen we het over de dag hadden, begon ze enorm te huilen. "Ik heb spijt dat ik niet de blauwe diamant gekozen heb, deze is niet roze, maar vooral wit," vertelde ze snikkend. Ik wachtte even. Ze huilde heel erg. Ik nam haar bij mij, wreef over haar buik. "Je wou dat die schakering van de diamant helemaal roze was?" "Ja, deze is niet helemaal roze." "Vind je dat niet zo van de sprookjes en wat magisch?" vroeg haar zus.

Het huilen klonk ontroostbaar en ik voelde dat er iets anders onder zat. Al wist ik nog niet precies wat.

Ik lag naast haar en bleef dichtbij. Het huilen minderde. "Kijk, de diamant past bij de toverstaf, het kaartje op je nachtkastje", ze twijfelde, maar knikte.

Ze ging onder haar deken liggen en zij plots: "ik kan geen 6 schrijven... dat lijkt dan op een G". "Oo, ja dat lijkt er ook wel op. Ik tekende in de lucht, bij de 6 komt het tegen het streepje en bij de g niet. Hoe kom je er bij van die 6?" "We moesten in de de klas schrijven hoe oud we gingen worden en dat lukte niet zo ... En de 4 vind ik ook moeilijk en de 2 en 7".
"Oo, zat je daar al lang mee in je hoofd dat dat niet lukt?" Ze knikte.

"Ok, kom"
Ik deed het licht terug aan en nam een stift en papier.
Voor de 4 heb ik een trucje, je schrijft de L en dan een streep er door.
Ze probeerde en het lukte. Ze lachte.
"En de 6, je maakt extra krulletjes, dat gaat wel lukken..." Ze probeerde het een paar keer en ja het lukte. "De 2 en 7 is niet makkelijk, een zwaantje, een schuine streep en hop het is er...maar je leert dat nog allemaal in de klas, je hoeft dat niet allemaal al te kunnen..."

We deden alle cijfers nog eens een keer, niet voor de perfectie, maar voor het vertrouwen. Het vertrouwen in zichzelf van "het lukt me wel".
Zo verstopt onder andere kleine dingen was het uiteindelijk naar boven gekomen. Het ging niet zozeer over die diamant. Het enorm huilen was getriggerd door de diamant, maar ging over het verborgen gevoel van angst "morgen school en ik kan niet goed de 6 schrijven en een 2, 4,7 gaan ook moeilijk."

Toen het licht terug uit was, vroeg ik: "zat het gevoel daar al lang." "Ja!"
Ik knuffelde haar en zei "vertel het me als je kan, dan zoeken we onze weg er samen in."

Ze was gerust, nog geen twee minuten later sliep ze.